Η έκθεση γλυπτών στον Διόνυσο
Updated: Jan 16
Σάββατο, 14 Ιανουαρίου.
Η μέρα ξεκίνησε με δουλειά στο Μουσείο και πολλούς επισκέπτες που ανάμεσα στα εκθέματα κανόνιζαν κάποιον καφέ ή βόλτα με τα παιδιά τους. Γιατί όχι άλλωστε, αφού ο ηλιόλουστος Γενάρης δε λέει να ταυτιστεί με την φύση του και ο πρώτος μήνας του 2023 κάθε άλλο παρά χειμώνα θυμίζει.
14.00, μόλις σχόλασα. Παίρνω το πάντα πιστό μου Terios και αντιγράφοντας τους επισκέπτες ακολουθώ και εγώ διαφορετικό δρόμο από τον καθιερωμένο. Διανύω την -όπως πάντα με κίνηση- Λεωφ. Κηφισιάς και συνεχίζω προς Διόνυσο, με κατεύθυνση το πολύ αγαπημένο μου Safe House, για μια ζεστή σοκολάτα βιενουά, δίπλα στο αναμμένο τζάκι.
Έφτασα στην μυθική οδό Βακχών και αφού παρκάρισα το αμάξι μου είπα να κάνω μια παράκαμψη. Πίσω ακριβώς από το καφέ, σε μια περιποιημένη δασική έκταση βρίσκεται και το σημερινό θέμα του άρθρου. Ο λόγος για μια ανοιχτή «έκθεση» μαρμάρινων γλυπτών, τα οποία φιλοτεχνήθηκαν το 2004 στα πλαίσια ενός Συμποσίου. Διοργανωτές αυτής της πρωτοβουλίας ήταν η Κοινότητα Διονύσου σε συνεργασία με την εταιρία των λατομείων Διονύσου-Πεντέλης, ενώ η θεματική αφορούσε τα ολυμπιακά αθλήματα και τους Αγώνες του ’04.
Παρότι διαφορετικά μεταξύ τους, ως προς την σύλληψη και την τεχνοτροπία, τελικά όλα μοιάζει να έχουν ένα κοινό αφήγημα που έχει αρχή και τέλος το υλικό της κατασκευής. Άλλα γεωμετρικά, άλλα αφαιρετικά, άλλα πιο λεπτομερή και άλλα ανθρωπόμορφα, όλα τους ομοίως άρτια και καλαίσθητα σε έναν χώρο που εκ πρώτης δεν θα θύμιζε χώρο εκθέσεων, αλλά τελικά αγκαλιάζει τα ούτως ή αλλιώς τοπικά υλικά του. Ακόμα και αν η τέχνη τους δεν προκαλεί κάτω από την ιερή ομπρέλα του 2004, σίγουρα η τέχνη στον δημόσιο χώρο δρα πολιτικοποιημένη και αφήνει το αποτύπωμά της σε χώρο και χρόνο.
Για τον τελευταίο λόγο και σαφώς για την λεπτομέρεια στην τεχνική του, ένα από τα δυο γλυπτά που ξεχωρίζω είναι αυτό του Κυριάκου Ρόκου, με τον όλο νόημα τίτλο «Αβάστακτη ελαφρότητα της σύγχρονης Ολυμπιακής ουσίας». Μικρές προθήκες με γνωστά rand ή εθνικά σύμβολα γενούν τα δικά τους ερωτήματα για τις αρετές που εδώ παρουσιάζουν δίπολες θέσεις για την στην ανθρώπινη μοίρα και τις αξίες των Αγώνων. Όπως άλλωστε μου επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο καλλιτέχνης, με το έργο του «καταμαρτυρεί όσα δέν λέγονται με λόγια αλλά πού θα μείνει για πάντα σαν ντοκουμέντο αβάσταχτης ελαφρότητας μιάς εποχής.»
Το δεύτερο έργο στο οποίο θα ήθελα να σταθώ είναι αυτό του Ανδρέα Λόλη, τον οποίο οι περισσότεροι γνωρίζουμε εδώ και χρόνια και εγώ από το 2018 μετά την επίσκεψή μου στην έκθεση «Prosaic Origins», στην Βρετανική Σχολή Αθηνών. Γυρίζοντας ωστόσο στον Διόνυσο, το έργο του καλλιτέχνη «Η Ελληνορωμαϊκή Πάλη» παρότι σε γλυπτή μορφή, παρουσιάζει πλαστικότητα και κάνει το υλικό να μοιάζει σα να παλεύει στους ρυθμούς κάποιου παλαιστή εν ώρα λαβής.
To ενδιαφέρον του μέρους όμως δεν περιορίζεται μονάχα στα μαρμάρινα γλυπτά. Ακριβώς απέναντι από αυτά, στέκουν τα μέλη που διασώθηκαν από τον άλλωστε Σιδηροδρομικό Σταθμό Διονύσου. Σύμφωνα με σκόρπια δημοσιεύματα, ο Σταθμός «Κηφισιά - Πλατεία Αττικής» κατασκευάστηκε το 1885, ενώ ο Σταθμός Διονύσου προστέθηκε από το 1899 έως το 1914, όποτε και τερματίστηκε η λειτουργία του λόγω του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Η καινοτομία του έγκειται στον τρόπο κατασκευής, με τις γραμμές να είναι στημένες σε υπολείμματα μαρμάρου από τα λατομεία, μιας και ο αρχικός χρηματοδότης δεν ήταν άλλος από την εταιρία που αγόρασε τα λατομεία Διονύσου για μεταφορές μαρμάρων μέσω του τρένου. Εν τέλει τα χρήματα αυτά επιστράφηκαν, αφού μέχρι το 1907 η μεταφορά αυτή θα γινόταν δωρεάν.
Σήμερα ο χώρος φιλοξενεί μέρος του καλοκαιρινού φεστιβάλ Διονύσου, παιδικές παραστάσεις και λοιπά θέματα. Στο σημείο θα δεις καθημερινά περιπατητές, ποδηλάτες, παρέες, παιδιά και τετράποδους φίλους…
Οι καλλιτέχνες της έκθεσης:
Ανδρέας Λόλης, Αργύρης Φόρτωμας, Βασίλης Βασίλη, Γιάννης Παρμακέλης, Γιώργος Σταματόπουλος, Γιώργος Χουλιαράς, Διονύσης Γερολυμάτος, Έκτωρ Παπαδάκης, Θεόδωρος Παπαγιάννης, Κυριάκος Ρόκος, Λουκάς Λουκίδης, Τάκης Κοζόκος, Χαρ. Κουτσούρης, Χρήστος Λαζαράκης, Χρήστος Ρηγανάς
Η δική μου επίσκεψη συνεχίστηκε στο μαγαζί. Άνοιξα το λάπτοπ να δω τις φωτογραφίες που τράβηξα και ήταν ικανές να με εμπνεύσουν για μια αβίαστη συγγραφή. Στο τραπέζι τοποθέτησα και ένα μικρό κομμάτι από μάρμαρο που μάζεψα από κάτω και ήθελα να εξετάσω έως ότου απομακρυνθώ από την περιοχή. Είναι πολύ ενδιαφέρον, μετά από την θέα τόσων γλυπτών, να επεξεργάζεσαι την ακατέργαστη μορφή του υλικού. Ο συνδυασμός της έσω ζέστης με τον εξωτερικό κρύο και ορεινό περιβάλλον ήταν ότι ακριβώς ζητούσα για το σημερινό μεσημέρι και την αποφόρτιση από την καθημερινότητα...
Εάν θέλετε να επισκεφτείτε την περιοχή και άλλες κρυμμένες τοποθεσίες της, ανατρέξτε στον σύνδεσμο που ακολουθεί για μια διαδρομή ανάμεσα στο εξωκλήσι του Αγίου Νικήτα, το εκκλησάκι του Αγίου Λουκά, το πάρκο των αγαλμάτων, το οποίο είδαμε και στο παρόν άρθρο και το μουσείο λατομικής τέχνης Αλούλα, το οποίο θα βρεθούμε και εμείς σε επόμενο άρθρο.
